Sevinçli olmak yaptığımız bir şey değil, olduğumuz bir şeydir. Bu, Tanrı'nın bizim adımıza doğrudan müdahalesine bir cevaptır.

Müjde bir kurtuluş mesajından daha fazlasıdır. İnananların buna layık yaşamasını gerektirir.

Müjdenin doğruluğuna dürüstçe ikna olanlar, zulümden yılmayacaktır. Bu bahsettiğimiz sonsuzluk – sonsuz hayat. Birinin sonsuz kaderinin yanında küçük endişelerimize nasıl yer olabilir? Eğer gerçekten seversek, müjdeyi söylemekten korkmayız.

Gerçekten zor bir zamanla karşı karşıya kaldığımızda, mümkünse Tanrı'dan kâsenin geçmesine izin vermesini isteyebiliriz. Fakat zorluk geçmiyorsa, kabul etmeliyiz ki Tanrı kendi amacını elde etmek için bu yöntemi seçmiştir.

Dünya ile bir yakınlığa sahip olmak için, bu yakınlık onların tarafından da gelmelidir. Ama dünyanın doğası gereği, ışıkla hiçbir ortaklığı – yakınlığı olamaz.

Her nasılsa, bizler dünyanın bizi sevmesini istiyoruz - ama dünya bizleri sevemez – ta ki bizlerdeki ışık gitmeden.

Hepimizin bilmek istediği “Tanrı’nın isteğinin bilgisiyle dolmak” için birbirimiz için dua edebiliriz. Ancak O'nun iradesinin ne olduğunu bilmek yeterli değil.

Sevincini yerinde tutmak için lazım olan kökü olmadığından, kurumuş tamburlu otu gibi uçar gider.

Eleştirilere karşı daha sağlam durmak için veya hakkımızı korumamız için, direncimiz arttırıp, sertleşiyoruz. Ama bazen bu direnç için öyle çok çaba harcıyoruz ki, kalbimiz de sertleşiyor.

Bizler mazeretlerimizi önceden hazırlayıp, sıraya koyuyoruz. Kızdığımızda bahanelerimiz hazır; yeterince uyumadım; iş yerinde zor bir gün geçirdim; evde birçok şey ters gitti …

Günah için sebepler olabilir ama hiç bir zaman mazeret olamaz.

Genellikle bizler tüm sorumluluğu bizi gücendirenlerin üzerine koyarız. Kontrolsüz dili mazur görmüyorum, dil kontrol edilmelidir, ama kontrol edilene kadar, incinmeye, gücenmeye hakkımız var mı?

İki ceşit dünyasal çözüm var. Biri kini içinde tutmak ve hastalanmak. Diğeri paylaşmak ve herkesi hasta etmek. Tanrı’nın çözümü ise kini yeşerten kökü ortadan kaldırmak. Bunu yapmak için Tanrı’nın lütfu lazım. Kişinin Tanrı’yı tanıması lazım, lütufun kaynağı Tanrıdır.

Çocukken ezberlediğim Kutsal Kitap ayetlerinin çoğu benim titizlikle kendi öğrenmemden değil, sık sık bana söylenenleri duymaktan kaynaklanıyordu. Sadece şaka yaptığımı söyleyerek,  söylediklerimin o kadar da kötü olmadığını ve kınanmadan kaçmaya çalıştığımda, duyduğum ayet "Ağız yürekten taşanı söyler" idi

Çoğu zaman eğer Müjde aynı fikirde olmadığımız birileri tarafından veya farklı kiliseler tarafından vaaz edildiğinde, pek sevinemiyoruz. Bu kişiler Müjdeyi vaaz ediyorlar mı?